مفهوم زمان در شعر شاملو و ادونیس

بشر، زمان را به دو صورت تجربه می¬کند: نخست، زمان بیرونی که ناپایدار و گذراست و نهایتا در چهره¬ی مرگ، نمودار می¬شود و دیگر، زمان درونی که آدمی با تصور شاعرانه¬ی آن می¬خواهد جاودانه بماند. پژوهش حاضر با بررسی تطبیقی سروده¬های شاملو و آدونیس، به چگونگی بازتاب مفهوم زمان، به منزله¬ی تجربه و تصویری مشترک، در شعر این دو شاعر معاصر اختصاص دارد. در آغاز، تعریف لغوی و اصطلاحی زمان و معرفی مهم¬ترین دیدگاه¬های مطرح شده در باب آن مورد توجه قرار گرفته، سپس اندیشه¬ی شاعران و دریافت آنان از گونه¬های زمان بررسی شده است. نتیجه¬ی این پژوهش نشان می¬دهد که شاملو و آدونیس، برای رستن از چنبره¬ی زمان و پیوستن به جاودانگی از شیوه¬هایی چون بازگشت به گذشته، اسطوره¬ و عشق یاری می¬طلبند. هرآینه، نگاه مشترک دو شاعر به مقوله¬ی«زمان» همراه با افق دید وسیع¬شان از دغدغه¬های انسانی، می¬تواند گامی برای حرکت ادبیات امروز به سوی ادبیات جهانی تلقی شود.